กาต้มน้ำร้อน ส่งเสียงร้อง แทรกเสียงวิทยุที่เปิดเพลง 16 ปีแห่งความหลัง ของ สุรพล สมบัติเจริญ , บอกว่าตอนนี้น้ำกำลังเดือดแล้ว ไอน้ำร้อน พุดออกมาจากปลายกาต้มน้ำนั้น ล่องลอยเป็นกลุ่มควัน อย่างช้าๆ ผมนั่งมองควันนั้น พร้อมทั้งความคิด ที่ล่องลอยเหมือนเช่นกลุ่มควัน …
ก่อนหน้านี้ ได้อ่าน Magazine ฅ.คน หน้าปก เสกสรรค์ ประเสริฐกุล จำได้ว่าสมัยก่อนชอบอ่านบทกวีของท่านผู้นี้ จึงตัดสินใจซื้อ Magazine เล่มนนี้มาอย่างไม่ได้อ่านเนื้อหาข้างในมากนัก
มีประโยคน่ารัก ที่หลุดมาจากการสัมภาษณ์ ว่า “การปลีกวิเวิกของผมไม่ค่อยครบถ้วน เพราะในขณะที่ผมปลีกวิเวกจากเพื่อนมนุษย์คนอื่นๆ ใจผมยังไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ บางทีแค่หมกมุ่นกับตัวเอง โดยเชื่อมั่นว่าคนที่เรารักอยู่ใกล้ๆ เราจะเดินไปหาพวกเขาเมื่อใดก็ได้”
เราอยู่คนเดียวก็จริง แต่ความคิดเรามันล่องลอยเหมือนกลุ่มควันหลังกาน้ำเดือดนะสิ ผมคิด
“ภาษาเซนเขาบอกว่า เวลากินก็กิน เวลานอนก็นอน มันจบแค่นั้น คือว่าทำอะไรอยู่ก็ทำไป เมื่อจิตมันไม่ฟุ้งซ่าน คุณจะอยู่คนเดียวสักร้อยวันก็ไม่เป็นไร ส่วนใหญ่ที่เราอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะว่าจิตมันหนีไปอยู่ที่อื่น”
อ่านเสร็จ ผมจึงคิดว่าความสงบ จะเกิดได้อยู่ที่จิตของเรานี้เอง ไม่มีใครช่วยได้เลย ถ้าจิตของเราหนีเที่ยวบ่อยๆ วันหยุดนี้เราก็ไม่สงบเป็นแน่
จากนั้น ผมจึงทำการนั่งจิบชาร้อน กลิ่นมะลิ และนึกไว้ว่าจากนี้ต่อไปช่วงเวลาหนึ่งของวัน ขอฝึกจิตให้สงบ ให้จิตอยู่ที่สิ่งที่ทำ ไม่กังวลเรื่องอื่น พร้อมทั้งหยิบปากกาขึ้นและนั่งเขียนในสิ่งที่อยากให้เกิดบน SRAN Technology
.. เวลานี้ กลุ่มควันจากกาต้มน้ำได้จางลง พร้อมๆ กับเสียงเพลง 16 ปีแห่งความหลัง ได้จบลงไป ผมก็เริ่มต้นการใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง
สวัสดีปีใหม่ไทย
นนทวรรธนะ สาระมาน
Nontawattana Saraman